Rozdział 29

...he knows everything. ..
Szczerze zastanawiam się nad rzuceniem szkoły.
-¡ Hola! ¿Que pasa?
Podnoszę głowę znad gazety, którą ukryłam pod książką od hiszpańskiego.
Senorita Casas miażdży mnie wzrokiem.
-Senorita Gordon. ..- zaczyna poważnym głosem
-Eee. .. encantada.
Wspominałam juz, że moja znajomość hiszpańskiego sięga dna?  Nie? To teraz już wiecie. Nauczycielka oszczędza sobie dalszych nerwów i dalsze pytania kieruje już do lepszych uczniów. Na szczęście dla mnie i dla niej.
Tymczasem ja wracam do lektury. Patrzę na swoją twarz na dwóch stronach magazynu. Cholera.
ZARĘCZYNY NIALLA HORANA Z LAURĄ GORDON. KIM JEST TAJEMNICZA UKOCHANA WOKALISTY?  TYLKO U NAS!
Żałuję, że jestem na lekcji. Mogłabym rzucić tą gazetą o ścianę.
Kątem oka zauważam zmartwione spojrzenie Naomi. Podsuwam jej pod nos magazyn i wskazuję na artykuł. Blondynka wciąga gwałtownie powietrze.
-Idioci- mamrocze pod nosem
Zgadzam się z nią.
-Silento- Senorita Casas kleszcze w dłonie, żeby wyciszyć narastający szum w klasie
Mam wrażenie, że każdy już wie.
Kylie Parker, jedna z czilriderek odrywa wzrok od komórki, którą trzyma na kolanach i odwraca się w moją stronę. Jej usta otwierają się w wielkie "O", a ona sama gapi się na mnie jak cielę na malowane wrota.
Naomi pokazuje jej środkowy palec.
I na szczęście w tym momencie dzwoni dzwonek kończący lekcje. Ja i Naomi wychodzimy ostatnie.
Kiedy znajdujemy się na prawie pustym korytarzu daję sobie ulżyć i rzucam z całej siły gazetą o ścianę.

Kilka osób, które jeszcze nie opuściły wrót szkoły gapi się na mnie jak na wariatkę. 

Naomi obejmuje mnie ramieniem i wyprowadza jak najszybciej ze szkoły. A tą pieprzoną gazetę zostawiamy w śmieciach.

Gdy do moich płuc wdziera się świeże powietrze przystaję i czerpię go jak najwięcej. Stałabym tam pewnie dalej jak idiotka z zamkniętymi oczami zaciągająca się świeżym powietrzem gdyby nie flesz aparatów. Natychmiast chwytam Naomi za rękę i prawie biegnę do jej samochodu. 

Gdy znajdujemy się już bezpiecznie w środku kładę głowę na jej ramieniu i zaczynam kląć. 

-Możesz kopać. Ulżyj sobie. 

I tak robię. Kopię deskę rozdzielczą, drzwi i swoje nogi po czym opadam na fotel i klnę dalej. 

-Masz rację, kochanie- przy każdym gorszym słowie Naomi potakuje i głaszcze mnie po nodze- A teraz zapnij pas bo jedziemy. I powstrzymaj się od pokazania im fucka albo czegoś w tym stylu bo ochrzczą się drugą Miley Cyrus. 

-Co mnie to do kurwy obchodzi?- już naprawdę chcę pokazać im środkowy palec, ale blondynka łapie mnie za rękę i mówi

-Zrób to chociaż dla Nialla. 

Na te słowa uspokajam się i nawet próbuję uśmiechnąć do fotoreporterów. 

-Nie musisz się do nich uśmiechać- mówi Naomi- Ignoruj ich. I porozmawiajmy o ciekawszych rzeczach. 

-Dogadałaś się w końcu z Harrym? - pytam po chwili uznając, że mimo, że jest typową blondynką czasem potrafi myśleć

Naomi wzrusza ramionami

-Następne pytanie proszę. 

Kręcę głową i powtarzam zadane wcześniej pytanie. Naomi piorunuje mnie wzrokiem. 

-Postanowiliśmy , że zostaniemy przyjaciółmi, w końcu mamy być świadkami na waszym ślubie. 

-Niall chce czterech świadków. Już mu się we łbie pomieszało. 

Naomi śmieje się cicho. 

-Czego się spodziewasz?  Wesele kogoś takiego jak Niall Horan musi być wyjątkowe. Moja kolej na pytania: co zrobiłaś w kwestii Summer?

No tak. Hmm. ..mało. 

-Niall się nie zgadza. - bębnię palcami o kolano- Pokłóciliśmy się o to.

Naomi uderza dłonią w kierownicę. 

-Ty o bardzo dobrze. Wiesz, że prawdziwego związku nie można nazwać związkiem dopóki nie rozpęta się pomiędzy wami porządna kłótnia? 

-Ale, Naomi, to już tydzień. T y d z i e ń. Tydzień się do siebie nie odzywamy, a jeśli już to tylko do siebie burczymy. Rozumiesz, że zabrał Summer na koncert nie informując mnie o tym?  Przyszłam do szpitala, pielęgniarka powiedziała mi, że mój chłopak właśnie ją zabrał. Po koncercie pani Johnson zabrała Summer do siebie. I wtedy się pokłóciliśmy. 

Naomi zatrzymuje samochód przy swoim domu. 

-Zachowujecie się jak dzieci. Śpisz dzisiaj u mnie? 

Potrząsam głową odpinając pas. 

-Wtedy ta cała kłótnia przejdzie na o wiele wyższy poziom. A tego nie chcę. 

Wchodzimy do środka. Naomi rzuca swoją torbę na kanapę po czym włącza telewizor. 

-Lody? Szampan? - pyta idąc w stronę kuchni

Podnoszę kciuk do góry i idę za nią. 

W progu przystaję i wytrzeszczam oczy na widok Harrego stojącego przy lodówce. Niby zwykły widok, prawda?  Cóż, zwykły on by był gdyby nie to, że Harry ma na sobie same bokserki. 

-Eee. ..cześć- Harry podskakuje i momentalnie zasłania się ścierką kuchenną. 

Przenoszę wzrok na Naomi, która rozbawiona nakłada lody do pucharka. Wskazuję na Harrego:

-Co do cholery? - pytam

Harry uśmiecha się do mnie z zażenowaniem. 

-Zostałem tu na noc. 

Unoszę brwi.

-Nie.

-Tak. - Naomi macha do mnie łyżką, która demonstracyjnie oblizuje

-Do niczego między nami nie doszło- dodaje szybko chłopak- Ostatnio często zostaje tu na noc, żadna z fanek nie wie gdzie mnie szukać. 

-Ale jak się już dowiedzą- Naomi celuje w niego łyżką- To stąd spadasz. 

Harry kiwa gorączkowo głową. 

-Oczywiście, że tak. A teraz. ..pójdę się ubrać. 

Po czym wychodzi z kuchni. Kiedy znajduje się poza zasięgiem mojego wzroku zaczynam się śmiać:

-Serio, Clark? 

Naomi zamyka z trzaskiem pudełko lodów. 

-Jeden. Jesteśmy przyjaciółmi. Ty też często zostajesz u mnie na noc. Dwa. Pomagam mu. Trzy. Fajnie jest z kimś posiedzieć wieczorem i popłakać przy romansach żałując, że nas taka miłość w życiu nie spotka. 

-A co na to Jenn? 

Blondynka prycha z pogardą. 

-Mówisz o Jenn Clark? Tej Jenn Clark?  Ostatni raz w domu widziałam ją dwa tygodnie temu. Dwie sekundy przed jej wyjściem. 

No tak. Zapomniałabym, że Jenn nie należy do tych szczególnie troskliwych sióstr. 

-Idziemy? - Naomi podaje mi pucharek- Mam nową komedię. Nie kończy się na jednej komedii. 

***

Wracam do domu gdzieś po dwudziestej trzeciej. Jestem już trochę podcięta przez co z trudem odnajduję dziurkę od klucza. Wejście do środka zajmuje mi ponad pięć minut. Do tego w przedpokoju zahaczam nogą o buty Nialla i jak długa padam na podłogę. Klnę pod nosem po czym wybucham głośnym śmiechem. I wbrew moim oczekiwaniom nie słyszę kroków Nialla. Cholera. Z trudem podnoszę się na nogi i idę do łazienki, gdzie rozbieram się i biorę szybki prysznic. Myję zęby, czeszę się i przebieram w piżamę. Juz mam wyjść, gdy dopadają mnie straszne mdłości. Pochylam się nad sedesem i wymiotuję. No w sumie nic dziwnego, po takiej ilości alkoholu. 

Muszę umyć zęby po raz drugi. Pięć minut później wchodzę do sypialni. 

Niall siedzi na łóżku w dłoni trzymając jakiś zeszyt. Gdy zauważa moją obecność szybko chowa go pod kołdrę.

-Co tam masz? - chichoczę słaniając się na nogach

Niall kręci głową z politowaniem. 

-Naprawdę?  Musiałaś? 

Wzruszam ramionami i siadam na łóżku obok niego. 

-Masz problemy z alkoholem? - pyta Niall

-Jakie problemy?  Piję jak każda osiemnastolatka. 

-Nie każda osiemnastolatka, którą znam pije co kilka dni jak ty. Masz jakieś problemy? 

-Jutro jadę na przymiarkę sukni ślubnej, denerwuję się. Mam prawo. 

Niall łapie mnie za podbródek i patrzy w oczy. 

-Mam do ciebie jedno pytanie. 

-Jakie idioto?  I w ogóle dlaczego nagle ze mną rozmawiasz? 

Niall przesuwa palcem po moich ustach. 

-Dlaczego mi nie powiedzialaś? 

-O czym? - pytam znudzona

-O Loganie.

-Przecież powiedziałam ci o nim wszystko. 

Chowam twarz pod poduszką po czym demonstracyjnie odwracam się od Nialla. 

Chłopak stuka mnie w ramię

-Odpieprz się- warczę

-Za niecałe trzy tygodnie bierzemy ślub. Możemy w końcu skończyć tą szopkę. Jutro jest proces Logana. Specjalnie na tą godzinę załatwiłaś sobie przymiarkę. Dlaczego? 

-Nie lubię sądów. 

-Nie zachowuj się jak dziecko. I jak ty sobie wyobrażasz adopcję dziecka, co?  Nie bardzo nadajesz się na matkę. 

Zrywam się z miejsca i podbiegam do szafy. Zaczynam wyrzucać wszystkie swoje rzeczy i pakować je do mojej walizki. 

-Co ty wyprawiasz? - Niall zeskakuje z łóżka i w mniej niż sekundę znajduje się obok mnie

Łapie mnie mocno za nadgarstki. Wyszarpuję się po czym pytam ze łzami w oczach:

-Dlaczego wszyscy musicie mi o tym przypominać?  Ja chcę tylko zapomnieć. Czy to aż tak wiele? 

Niall wzdycha i przyciąga mnie mocno do siebie. 

-Wiem, skarbie. Wiem. 

Marszczę brwi odsuwając się od niego. 

-Co wiesz? 

-Wiem co on ci robił. Co przeszłaś, że. ..

Nie daję mu dokończyć. Popycham go tak mocno, że uderza ramieniem o szafę. Niall wydaje z siebie zduszony jęk po czym zaczyna rozcierać ramię. 

-Skąd to wiesz?- warczę

Ten zeszyt, który trzymał kiedy weszłam do pokoju. Tak szybko schował go pod kołdrę. 

-Ja...

Ignoruję go i wyjmuję zeszyt z ukrycia. Miałam rację. To moja "książka", w której opisałam dokładnie co przeżyłam. Zmieniłam co prawda imię głównej bohaterki, ale nietrudno domyślić się skąd u autorki takie doświadczenie. 

Klnę na cały głos. 

Niall podchodzi do mnie i ostrożnie przytula. 

Rozklejam się w jego ramionach. 

-Nie powinieneś grzebać w moich rzeczach- wykrztuszam splatając palce z jego palcami

-Wiem- Niall całuje mnie w skroń- Nawet nie wiesz jak nienawidzę tego drania. Mam nadzieję, że zgnije w więzieniu. Gdybym tylko mógł. ..

-Tak naprawdę do niczego nie doszło. Logan drażnił się ze mną. Na początku. Wystarczało mu tylko przywiązanie mnie do łóżka i cieszenie się moim przerażeniem. Potem chciał więcej. Kilka razy uciekłam, raz do mieszkania wszedł jego kumpel. A kiedy powiedziałam mu prosto w oczy, że tego nie chcę i z nim zrywam on. ..- moja ręka bezwiednie wędruje do prawego uda- Przeciął mi udo, pobił i zostawił na łóżku. Miałam szczęście, że Jim wcześniej wrócił do domu. 

Wtulam się w Nialla nie starając się powstrzymać łez. On oplata mnie ramionami wyraźnie nie wiedząc co powiedzieć. 

-Dlaczego mi nie powiedziałaś? - pyta w końcu

-A jak to sobie wyobrażasz?  Przecież to był gwałt. Inaczej tego nazwać nie można. Kto by się tym chwalił?  

Niall bez słowa całuje mnie w głowę. 

-No dobrze. Dziękuję ci, ze i tak się tym ze mną podzieliłaś. Kocham cię. I chcę, żebyś o tym wiedziała. Nigdy cie nie skrzywdze. Ale. ..nie jestem gotowy na dziecko. 

Dziwi mnie to, że nadal powraca do tego tematu. 

-To nie byłaby adopcja. To tylko Summer. 

-Jednak to duża odpowiedzialność. ..

Przerywam mu pocałunkiem.

-Jasne. Okej. Rozumiem. A teraz chodźmy spać-  ciągnę go za rękę

-Wiesz, nie musimy tak od razu iść spać- Niall porusza znacząco brwiami

Przewracam oczami. 

-A ty ciągle o jednym i tym samym. Nie zapominaj o tym, że jestem pijana. 

-Otrzeźwiałaś przed chwilą. 

-Jasne- pokazuję mu język

Niall popycha mnie na łóżko. 

-Jakbym sama nie potrafiła się położyć- śmieję się

Niall całuje mnie i przyciąga do siebie. Przylegam do niego i daję się ponieść. Żyj chwilą. Nie? 

***

Cholera. Gorset chyba wynalazł szatan. Albo coś jego pokroju. 

-Nie za ciasno? - właścicielka salonu sukien ślubnych "Twój szczęśliwy dzień" panna Rodriguez-" mów mi Angelica, złotko" krząta się wokół mnie unosząc tren sukni do góry, spinając go szpilkami i robiąc różne inne dziwne rzeczy

-Ughm- wykrztuszam z siebie

Angelica pociąga za sznurek gorsetu

Z ust wyrywa mi się przekleństwo. 

Maura, Naomi i Harry patrzą na mnie z rozbawieniem. 

Zapytacie:co robi tu Harry? Według Naomi ma gust do sukien ślubnych. 

Nieee. To wcale nie jest dziwne. 

-Wyglądasz jak anioł- wzdycha Angelica przyglądając mi się z zachwytem

-Chcę mieć jej cycki- mówi Naomi do Harrego

-Przecież twoje są dobre- dziwi się chłopak

Przewracam oczami. 

-Maura? - proszę o zdanie jedyną odpowiedzialną osobę w tym gronie

-Zbyt okazała- mówi kobieta bez wahania- I zbyt obcisła. 

Uśmiecham się. 

-Zgadzam się z tą panią w stu procentach- zwracam się do Angelici

Kobieta krzywi się i wyjmuje wszystkie szpilki z sukni, po czym pomaga mi ją zdjąć. 

Czuję się cholernie niezręcznie stojąc w samej bieliźnie przed Harrym, ale on jest zbyt zajęty ożywioną rozmową z moją przyjaciółką, żeby zwracać na mnie uwagę. 

Za moment Angelica przynosi kolejną suknię i każe mi ją przymierzać. 

-Musisz się sprężać, złotko. Przed nami jeszcze dziesięć sukien. 

Zamykam oczy z rozpaczą. 

A podobno ślub to spełnienie marzeń każdej kobiety. 

Angelica ponownie zawiązuje sznurki w gorsecie. 

Czy mi się wydaje  czy tym razem zrobiła to dwa razy mocniej?

Zaczynam wachlować się dłonią. 

-Czy. ..może...pani? - wskazuję na górę sukni nie mogąc wykrztusić z siebie więcej słów

Angelica patrzy na mnie nic nierozumiejącym wzrokiem. 

-Coś się stało, złotko? 

Brakuje mi powietrza. Brakuje mi powietrza. Brakuje mi...

-Harry, do cholery, łap ją! - Naomi zrywa się na równe nogi

A mi ciemnieje przed oczami. 

***

Kiedy otwieram oczy pierwsze co widzę to twarz Nialla. 

-Gdzie ja jestem? - próbuję unieść się na łokciach, ale Niall kręci głową i łapie mnie za rękę

-W szpitalu. Zemdlałaś na przymiarce. Zbyt mocno ściśnięty gorset. 

-Aha. Ale...dlaczego nie możemy stąd iść? 

-Zrobili ci jakieś badania. 

-Jakie badania? 

-Krwi. Bo to nienormalne, żebyś zemdlała przez gorset. 

-Piłam wczoraj. To jest powód. Niall uśmiecha się blado.

-Mam nadzieję aniołku. Mam nadzieję. 

Nagle drzwi sali otwierają się a do środka wchodzi Naomi z Summer. 

-Summy! - dziewczynka podciąga się z wózka na moje łóżko po czym pełznie do mnie, żeby mnie przytulic

-Teraz to ja będę się tobą opiekować- mówi dumnie- Jak ty mną. Zagramy w coś? 

Uśmiecham się i chcę już powiedzieć, że tak,ale wtedy do środka wchodzi kobieta w białym kitlu. 

-Doktor Roberts- przedstawia się z miłym uśmiechem- Pani Laura Gordon? 

Potakuję. 

-Mam dla pani wspaniałą wiadomość. 

Naomi robi za jej plecami głupią minę. 

-Nic mi nie jest? Mogę iść do domu? Tak? 

Wpatruję się w nią z oczekiwaniem zresztą tak jak Niall. 

Doktor Roberts obdarza mnie kolejnym promiennym uśmiechem. 

-Oczywiście, że możesz. Ale ta wiadomość jest lepsza od tego. Co może być lepsze od tego? 

Z napięciem czekam na jej odpowiedź. 

...does he know. ..

♥♥♥

Hej, wszystkim ;*

Szczerze mówiąc nie jestem zbyt zadowolona z rozdziału, ale przysięgam poprawię się ;))

Moje ferie się już kończą :'( nie :(( zazdroszczę wszystkim ludziom, którzy je zaczynają ^^

XX

Bye! 

♥♥♥