Rozdział 37

...this time i'm ready to run. ..
Opieram dłonie na oparciach  obu stron krzesła i bębnię o nie palcami.
-Mogliby już nam tego wszystkiego oszczędzić i powiedzieć co się stało. - marudzi Harry kładąc głowę na ramieniu Naomi
Blondynka bierze go za rękę i splata palce z jego palcami. Zerka na mnie kątem oka, gdy mówi:
-Na pewno wszystko jest w jak najlepszym porządku.
Wbijam paznokcie we wnętrze dłoni. Nie mogę pozbyć się wrażenia że to wszystko moja pieprzona wina. Mogłam mu to wybaczyć. W końcu był pijany. Po pijaku się nie liczy, prawda? -Siedzimy tu już drugą godzinę, a nadal nic nie wiadomo- Louis kopie nogi krzesła Eleanor
Dziewczyna tylko wzdycha nie mając siły na zwrócenie mu uwagi.
Cała rodzina Nialla włącznie z Theo śpiącym słodko na kolanach u Denise siedzi kilka metrów od nas. Na tyle daleko, że nie słyszę o co się tak spierają. Chociaż można się domyślić po tym jak często rzucają spojrzenia w moją stronę.
-Pani Horan- w końcu z sali, w której leży Niall wychodzi Jim
Zrywam się z miejsca tak jak pozostali on jednak kieruje się w stronę rodziny.
Przekazuje im informacje na tyle cicho, że nic nie słyszymy. Louis klnie pod nosem.
-Z nami tez mógłby się tym podzielić- warczy- Kto jak kto, ale my też jesteśmy jego rodziną.
Liam, Zayn i Harry bez słowa potakują.
Kiedy Jim odchodzi od Horanów widzę jak Maura bezsilnie osuwa się na krzesło i chowa twarz w dłoniach.
Jim przechodzi obok nas nawet na mnie nie patrząc.
-Jim! - pędzę za nim
Mężczyzna zatrzymuje się w miejscu z niepewną miną.
-Co z nim? - pytam starając się nie płakać
Jim rzuca spojrzenie za moje ramię po czym mówi cicho.
-Obowiązuje mnie tajemnica. Dobrze o tym wiesz.
Mam ochotę go walnąć. Kto jak kto, ale on powinien wiedzieć co łączy naszą dwójkę i jak mi na nim zależy.
-Jim- jęczę
Mój ojczym wzdycha i daje za wygraną.
-Miał wypadek samochodowy.
Omal nie mdleję z ulgi. Już myślałam, że próbował popełnić samobójstwo.
-Jakiś samochód w niego uderzył. Tak mocno, że samochód Nialla przekoziołkował i miał dachowanie. - ciągnie Jim zmęczonym głosem
Zakrywam usta dłonią. Muszę usiąść. Naprawdę muszę usiąść.
-Jest w śpiączce. Już drugi raz w tak krótkiej odległości czasu. Jego organizm jest zbyt słaby i może tego nie wytrzymać.
Krew dudni mi w uszach.
-Laura? - ledwie słyszę głos Jima
Może ja lepiej usiądę.
-Laura! - Jim łapie mnie za ramię
Patrzę na niego, ale widzę tylko rozmazane kolory i kontury jego twarzy. Coraz trudniej mi się oddycha.
-Usiądź. - Jim pomaga mi usiąść
Z drugiej strony ktoś podaje mi plastikowy kubek z wodą z dystrybutora. Podnoszę głowę i uśmiecham się słabo do Naomi.
-Dzięki.
-Nie dziękuj tylko pij- prawie wpycha mi ten kubek do rąk
-Małymi łykami- ostrzega mnie Jim z ręką na moim ramieniu
Kiedy wypijam wodę od razu robi mi się lepiej. Muszę jeszcze tylko trochę posiedzieć i głęboko poodychać.
-Co się stało? - Naomi krzyżuje ramiona i patrzy na Jima z zaciekawieniem
Mężczyzna ociera ręką czoło o siada obok mnie.
-Czujesz się już lepiej?

W odpowiedzi kiwam głową. 

-Na pewno? 

Rzucam mu zniecierpliwione spojrzenie. 

-Zamknij się i mów co z Niallem. 

Jim zaczyna bawić się palcami swojej dłoni. Wygląda na zdenerwowanego. Bardzo zdenerwowanego. 

-Nie jest dobrze. Tyle ci mogę powiedzieć. 

Zagryzam wargę. 

-Będziecie musieli przełożyć ślub- dodaje wstając

Wbijam wzrok w swoje trampki.

-Ślubu nie będzie- kiedy Jim marszczy brwi wyjaśniam krótko- Zerwaliśmy. 

Jim otwiera usta po czym je zamyka najwyraźniej nie wiedząc co powiedzieć. 

-Ale to wcale nie znaczy, że chcę, żeby coś mu się stało- mówię ze łzami w oczach

Naomi odwraca wzrok. 

-Gdzie mieszkasz? - pyta Jim spokojnie

-U mnie. 

Mój ojczym odwraca się do Naomi. 

-Wydaje mi się, że w takim stanie powinna wrócić do nas. 

-Nie! - protestuję głośno aż wszyscy kierują na mnie swoje spojrzenia- Ja...nie, nie chcę słychać mamy i jej złotych rad. Nie usunę ciąży. 

-Czy ktoś ci każe ją usunąć? - Jim unosi brwi

-Tak. - kiwam głową- Twoja żona. 

Jim jest wyraźnie zszokowany tą wiadomością.

-Melinda kazała mi usunąć ciążę? 

Potakuję. 

-Nie...nie wierzę. 

-Też nie wierzyłam. 

-Porozmawiam z nią- Jim kładzie dłoń na moim kolanie- A teraz przepraszam cię, ale naprawdę się spieszę. 

Zmuszam się do uśmiechu. 

-Jasne. 

Kiedy odchodzi Naomi zasypuje mnie pytaniami:

-Jak się czujesz?  Co z Niallem?  Co się stało?  I jak się czujesz? 

Przewracam oczami. 

-Czuję się świetnie. Niall jest w śpiączce. 

Naomi rozdziawia usta. 

-Co do cholery? 

-Spiączka- powtarzam przez zaciśnięte zęby 

Naomi zakrywa usta dłonią. 

-O Boże. Tak mi przykro. 

-Mi też. 

Blondynka obejmuje mnie ramieniem i przyciąga do siebie. 

-Wszystko będzie dobrze- szepcze splatając swój mały palec z moim małym palcem

Postaram się w to uwierzyć. 

***

Po południu Jim każe nam wszystkim wynieść się ze szpitala, bo tym, że będziemy siedzieć pod jego salą nic nie zdziałamy. Może i ma rację. 

-Ostatnio trochę odpuściłam sobie szkołę- papla Naomi latając po salonie i odkurzając kurze z półek- A to wszystko przez was- obraca się na pięcie i piorunuje wzrokiem mnie i Harrego

Przyciągam kolana do brody i wpatruję się w nią beznamiętnie. 

-Jak tak dalej pójdzie to mnie wyleją. 

-Ze mną jeszcze tego nie zrobili- mruczę pod nosem

Oboje z Harrym podskakujemy gdy Naomi bierze za duży zamach miotełką i tłucze jakiś zielony wazon. 

-Ups- mówi wcale nie zmartwiona- To własność Jenn. O jak przykro. - kopie szczątki pod szafkę i rzuca miotełką na ziemię- Mam dość. 

Po tych słowach pada na miejsce obok mnie i włącza telewizor. 

-...Niall Horan. ..

Momentalnie przełącza. 

-...miał poważny wypadek. ..

Powtarza czynność. 

-...podejrzewa się, że wypadek był zaplanowany. ..

Chce już zrobić to samo, ale ja wyrywam jej pilot z ręki i każę jej się uciszyć. 

-Mamy nagranie, na którym widać co naprawdę się stało- mówi spikerka

Zaintrygowana pochylam się do telewizora. Harry otwiera szeroko oczy, gdy na ekranie i pojawia się owo nagranie. Pierwsze co widać to samochód Nialla jadący po pustej ulicy. Nagle zza zakrętu wyjeżdża drugie auto. 

-Co do diabła? - Naomi łapie Harrego za rękę

Drugi samochód jedzie prosto na auto Nialla. Widać, że chłopak chce skręcić pewnie nieźle zdziwiony i przestraszony zachowaniem drugiego kierowcy. Ale wtedy ten samochód też skręca i uderza w niego z całej siły. Wstrzymuję krzyk. 

Samochód Nialla koziołkuje i zatrzymuje się po długiej jak godzina minucie na dachu. 

A sprawca odjeżdża. Jego jedynym obrażeniem były przednie światła. 

Sukinsyn. 

Zaczynam płakać. Coraz głośniej i głośniej. Naomi zszokowana przyciąga mnie do siebie i mocno mnie przytula pozwalając moczyć łzami swoją koszulę. 

-Cii. ..tak, tak- szepcze głaszcząc mnie po głowie

-Przysięgam, że gdy tylko się obudzi wrócę do niego- chlipię- Wybaczę mu wszystko. Tylko chcę, żeby żył. 

Naomi bez słowa kiwa głową. Spoglądam przez łzy na Harrego. Chłopak siedzi jak oniemiały ze wzrokiem wbitym w ekran telewizora. 

Naomi ściska mnie mocniej i całuje w czubek głowy. 

-Pójdę po coś na uspokojenie. 

Ma rację. Prawie krztuszę się od łez. 

Naomi wychodzi do kuchni zostawiając mnie i Harrego samych. Harry podnosi się z miejsca i kopie ekran telewizora Naomi. Zrobił to tak szybko, że nie miałam żadnych szans na reakcję. Żadnych. 

-Harry! - wołam zaskoczona

Naomi wbiega do salonu. Gdy zauważa co się stało zaczyna się drzeć na Harrego. 

-Ty pieprzony debilu! Odkupujesz nowy. A co tam, stać cię. 

Po czym wraca do kuchni. Dziwna reakcja na kogoś kto właśnie zniszczył ci plazmowy drogi telewizor. 

Spoglądam na Harrego kątem oka. 

-No nieźle- mruczę

Harry łapie się za głowę i wybiega z domu Naomi. Boję się, że zrobi coś głupiego. Na szczęście on za chwilę wraca i tym razem biegnie na górę po schodach. Patrzę za nim z rozdziawionymi ustami. 

W tym samym momencie do środka wchodzi pani Johnson z Summer. 

-Dzień dobry- uśmiecha się kobieta zdejmując z siebie kurtkę

Szybko ocieram łzy wierzchem dłoni. 

-Laura! - Summer przytula się do moich nóg

Nie płacz. Nie płacz. Tylko nie przy Summer. 

-Harry nas wpuścił.Mam nadzieję, że...-pani Johnson zatrzymuje się gdy jej wzrok pada na rozbity telewizor- Co tu się stało? 

-Mały. ..hmm. ..wypadek- delikatnie poklepuję Summer po ramieniu

Jej matka rzuca mi podejrzliwe spojrzenie. Pewnie straciła już resztki szacunku jaki do mnie miała nawet jeśli jakiś miała. 

-Płakałaś. - nie wiem czy to pytanie czy po prostu stwierdzenie

Potrząsam głową. 

-Nie. Gdzie tam...- posyłam jej szeroki uśmiech i biorę Summer za rękę- Chcesz coś robić, Summy?  A może jesteś głodna? 

Dziewczynka kręci głową i mówi:

-Chcę planować twój ślub. 

Zatrzymuję się jak murowana. 

Akurat w tym momencie Naomi wraca do salonu w dłoni trzymając tabletki. 

-Dzień dobry- wita się cicho i pędzi na górę po drodze rzucając mi pudełko tabletek

Łapię je co z moim refleksem jest prawie niemożliwą rzeczą do zrobienia. 

-Mój ślub. ..- śmieję się nerwowo- Ale możemy porobić coś ciekawszego. Porysować, pograć w monopol. ..

-Nie! - Summer tupie nogą- Przyniosłam katalog z tortami i tymi tego typu rzeczami- pani Johnson podaje jej owy katalog

Summer otwiera go na przypadkowej stronie i pokazuje mi różowy, piętrowy tort ozdobiony dużą ilością różyczek z cukru. 

-Ten jest śliczny, prawda? - prawie podskakuje w jednym miejscu

Lepiej powiedzieć jej teraz czy poczekać z tym do dnia ślubu? 

-Summer. ..- zaczynam cicho, ale ona nie daje mi dojść do słowa

Jak zawsze.

-A może lepiej taki? - pokazuje wielki czekoladowy tort- Uwielbiam czekoladę. 

Z doświadczenia wiem, że takich spraw nie należy odwlekać i, że lepiej walić od razu z grubej rury. 

-Summer- staram się brzmieć stanowczo

Prawie wyrywam jej ten katalog z rąk na co ta prawie wybucha płaczem. Od razu chcę przy niej kleknąć i błagać na kolanach o wybaczenie, ale muszę się przemóc i dokończyć to co chciałam zrobić. 

-Summer- sadzam ją na kanapie, a sama zajmuję miejsce obok niej

Pani Johnson siada na fotelu dalej od nas, ale widzę, że przysłuchuje się każdemu mojemu słowu. 

-Otóż. ..- bawię się moimi włosami- Stało się coś. ..- przełykam ślinę- Ślub się nie odbędzie. 

Summer parska śmiechem. 

-Żartujesz. Prawda?  Powiedz, że żartujesz. 

Chcę tak powiedzieć, Summy. Naprawdę. Ale nie mogę. 

-Nie, to prawda. Niall. ..Niall miał wypadek, leży w śpiączce. A...a zresztą zerwaliśmy kilka dni temu. 

Summer wpatruje się we mnie z niedowierzaniem. 

-Nie- szepcze kręcąc głową- To nieprawda.

Zagryzam wargę i odwracam wzrok. Wybacz mi Summy. Proszę. 

Dziewczynka zrywa się z miejsca i zaczyna na mnie wrzeszczeć:

-Obiecałaś mi! Oboje mi obiecaliście! Jak...dlaczego? ! Nienawidzę cię!  Wszyscy jesteście tacy sami! 

Ja chcę się tylko wtopić w tą pieprzoną kanapę. Nic więcej. Czy to aż tak dużo? 

-Summer! - jej matka próbuje przywołać ją do porządku

Na próżno. Summer kopie stolik kawowy pewnie wyobrażając sobie, że ten stolik to ja. 

-Przepraszam. Przepraszam- powtarzam to jak mantrę

Jakby miało coś pomóc. 

Nagle Summer przerywa i wbija we mnie wzrok. W jej spojrzeniu zauważam coś dziwnego. Zaczyna się chwiać. W kąciku jej ust pojawia się krew. Pani Johnson natychmiast do niej dopada

-Summy, słoneczko!- łapie ją pod ramiona i zwraca się do mnie z ponagleniem w głosie-  Pomóż mi położyć ją na kanapie. 

Nie musi mi tego powtarzać drugi raz. Szybko chwytam Summer za nogi. Jest tak lekka, dosłownie jakby była pusta. 

-Co się stało? - Harry i Naomi zbiegają ze schodów

-Zadzwońcie po karetkę! - krzyczy mama Summer

-Co się z nią dzieje? - pytam głaszcząc delikatnie krótkie włosy dziewczynki

Pani Johnson siada obok niej i chowa twarz w dłoniach. Po chwili odrywa je od twarzy i szepcze:

-To już koniec. Summer umiera. 

***

-Jej stan jest stabilny- mówi doktor Kylar 

Matka Summer wydmuchuje nos w chusteczkę wyraźnie uspokojona. 

-Ale to już jej ostatnie dni. 

-Dni? - powtarzam chrapliwym głosem- Jak to dni?  Miały być tygodnie. 

Doktor Kylar wzrusza ramionami ze smutkiem. 

-To nie my decydujemy. Śmierć przychodzi kiedy chce. Przykro mi. 

Po tych słowach odchodzi. Pani Johnson wybucha szlochem. Mało brakuje, żebym ja zrobiła to samo. 

-Mogę coś dla pani zrobić? - pytam klękając przed nią

-Tak- kobieta kiwa głową- Obiecaj mi, że gry będziesz miała własne dziecko będziesz dla niego najlepszą matką na świecie. Obiecaj mi to- wpatruje się we mnie z naciskiem

-Obiecuję- mówię biorąc ją za rękę- Obiecuję. 

***

-Louis? - z zaskoczeniem podchodzę do niego gdy zauważam go przy sali Nialla- Co ty tu robisz? 

-Mógłbym zapytać cię o to samo- Louis mierzy mnie wzrokiem

-Byłam u Summer. - wyjaśniam i siadam obok niego - A ty? 

-Niall się obudził- mówi Louis

Prawie spadam z krzesła. 

-Co? - wykrztuszam- Jak..jak

Chłopak przerywa mi machnięciem ręki. 

-Nieważne jak i dlaczego.  Ten chłopak ma jakieś cholerne szczęście. 

Zrywam się z miejsca. 

-Muszę do niego iść. 

Louis rzuca mi przeróżne spojrzenie. 

-Nie możesz. 

-Dlaczego? - pytam

-Bo nie. 

-Jest tam Maura albo jakiś lekarz? 

Louis niechętnie kręci głową. 

-Więc co? 

- Po prostu nie możesz. 

Prycham i wchodzę. 

-Nie!- Louis próbuje mnie jeszcze zatrzymać- Laura, lepiej żebyś tam nie wchodziła. Za późno. 

Kiedy widzę Nialla leżącego na łóżku szpitalnym z obandażowaną głową i opatrunkiem na oku zaczynam płakać. Czemu ostatnio zrobiłam się takim mazgajem? -Niall- siadam obok jego łóżka- O Boże. ..

Chłopak rzuca mi zaciekawione spojrzenie. 

-Cześć- mówi, ale ja nie zwracam na to uwagi

-Przysięgam, że ci wybaczam ci. Wybaczam ci wszystko. Boże. ..kocham cię. Dopiero teraz uświadomiłam sobie jak bardzo. ..i że nie mogę się stracić. Jesteś. ..

Niall chrząka wyraźnie speszony. 

-Hmm. ..to fajnie. Naprawdę. Ale czy przypadkiem nie pomyliłaś pokoi?  Bo ja cię chyba nie znam. 

...escape from the city and follow the sun. ..

♥♥♥
Hej ;*
Jak tam mija wam poniedziałek ? :))
mam nadzieje że rozdział wam się spodoba :* a teraz idę oglądać Miasto Kości ( czy tylko ja uważam, że Alec jest mega przystojny?  xD)
XX
♥♥♥